O nie-zabawkach
Zobacz „Nie-zabawki. Zapis czasu”
Nie-zabawki to niewielkie rzeźby, instalacje i artefakty wykonane ze starego, już niepotrzebnego materiału (belek, kutych elementów, fragmentów narzędzi rolniczych itp.), często w uproszczony sposób. Swą formą i surowością przypominają archaiczne przedmioty.
Inspiracją do ich powstania stały się zabawki, jakimi dawniej bawiły się dzieci, naśladując dorosłych. Nie-zabawki, umieszczone w nowych kontekstach, poruszają istotne ludzkie sprawy: trud życia codziennego, intymny kontakt z drugą osobą, miłość, a także samotność i śmierć.
Nie-zabawki kontrastują ze współczesnym światem pełnym koloru i szybkiego obrazu. W konsumpcyjnym, nierealnym, bajkowym świecie kreowanym przez producentów, człowiek traktowany jest przedmiotowo, jest klientem, a w wielu przypadkach produktem. W nie-zabawkach zawarta jest niezgoda na takie traktowanie człowieka, jego ciała i sfery duchowej.
Nie-zabawki zawierają także element niepełnosprawności: ludzie nie posiadają rysów twarzy, w postaciach zwierzęcych trudno rozpoznać gatunek, pojazdy w rzeczywistości nie mogłyby się poruszać. Stają w opozycji do dążeń stworzenia „doskonałego człowieka w doskonałym świecie”. Są także marzeniem o lepszym świecie.